De Vrolijke Fietser

Wat een rij foto’s en geen verhaaltje ….. dat kan niet op onze site. Dus ……..

 

Het hoort er vort gewoon bij. De donkere dagen komen er aan. Je gaat met donker naar oe werk en ge komt in het donker terug. Handschoenen aan en mutske strak om de oren. Oewe kop tussen oe schouders getrokken. Dan schepte minder kouw. Sinterklaas, de urste sneeuw, de verdomde pietendiscussie, het licht van de kerst. Dat feest heette nie voor niks het zonnewende-feest bij onze Germaanse voorvaderen. En ….. als dan het licht weer terugkomt, dan weet je het: het einde van het wintermountainbikeseizoen komt er aan, maar …… dat is pas afgelopen als we eerst

DE MOEDER SCHOOLTOCHT HEBBEN GEREDEN.

Dit jaar werden we mondjesmaat in de sfeer gebracht. Ad was nl. twee weken voorafgaand aan de winterzondag der winterzondagen met zijn Ria naar een warmer oord vertrokken. Dat zal  extra aanpassing vergen als hij terugkomt van tegen de 20 boven - naar tegen de 2 onder nul.

Hij liet zelf weten, dat de tocht niet zo lang zou zijn als de vorige edities, maar wel nog zwaarder dan ….. .

En dat hebben we geweten. Maar goed dat sommigen van ons dat niet vooraf geweten hadden.  Van de andere kant. De werkers onder ons ….    de mannen, die nog gewend zijn om  ’s mergus voor dag en dauw de snerpend kouwe noorderwind te doorklieven om ervoor te zorgen, dat er nog geproduceerd wordt in dit land en er bovendien voor zorgen, dat de ruif, waaruit de pensionado’s worden onderhouden, goed gevuld wordt …. Die werkers ja, …. die hurde nie mauwen. Een bietje modder, zuigende weien, wir een hek waar we dur of overhenne moesten. Het deerde hen niet. Makkie ….. dit is ontspanning.
Bij het maken van de foto vooraf bleek, dat er duidelijk onderscheid was tussen de kledij: De mannen in het blauw; die aander  in het geel. En niemand in het oranje. Het kledingadvies, wat Mies de avond daarvoor via de mail verspreid had, werd goed opgevolgd.

Maar nu ophouden over de tweedeling, die schrijver dezens wellicht ten onrechte bespeurt binnen onze vereniging. Nee …. We hebben ons samen door de MST 2015 geslagen. Elkaar opgebeurd, poortje opengehouden. Maar een bietje gelachen als er iemand als Thom of Hans in de modder terechtkwam, in plaats van rollend over grond. Genoten van de prachtige omgevingen, waar Ad ons weer op trakteerde. Omgevingen, die in een straal van unne km of 8 rondom Valkenswird te vinden zijn.

Langs de Tongelreep naar het achtereind in Aalst. Via de tennisbaan richting d’n Eindhovense weg. Oversteken bij fietsbordje 48 (het staat er echt nog steeds) via de bossen rond het auw spoor naar Woldre. Via het gemeentehuis, Stationskoffiehuis en een prachtig stukse bestweleenbietjedreug bos  richting de BP-pomp in Aalst. Vandaar richting Campus, linksaf richting Veldhoven-de Hogt. Nee, nie via een prachtig aangelegd teren fietspad, ik herhaal FIETSpad. Nee Ad zou Ad niet zijn, als hij niet een strookske gras langs het water opzocht om ons aldaar durhenne te sturen, zodat aan het eind van het pad het snot uit oe wijdopengesperde neusgaten gaat lopen en wandelende echtparen en trimmende vrouwen opkijken, wanneer de hijgende zestigers voorbij komen.

Maar ……  we weten waar we  het voor doen. Dalijk die lekkere koffie van Ria met appeltaart en unne flinke dot slagroom. En daarna …….erwtensoep van moeder School. Maar daar moeten we voorlopig nog maar niet aan denken.

Meer dan de helft van de tocht hebben we langs water gefietst. Prachtig gebied. Je rijdt er bijna wekelijks wel een keer overheen. Die wirwar van wegen bij de Hogt. Maar heb je er wel eens onderdoor gefietst. Wat een kolossen van pijlers. Wat een spel van beton. Jammer  van die verdomde graffiti, die er al opzat, toen de weg nog niet eens af was.
We waren zowa op de helft, want daar gloorde aan de horizon een grijze polo met daarin een wat bezorgde Ria, die de hulptroepen uit Aalst al had opgeroepen om haar naar huis te brengen. De accu was leeg, want ze kon niet meer starten. We kijken dalijk wel, zeiden we en laat Ingrid maar thuis. Als het nodig is, verandert onze fietsclub efkes van Vrolijke Fietsers in Vrolijke Douwers.

Traditonele lekkere koffie,  traditionele lekkere appeltaart en traditioneel hard gelachen om een verhaal van Kees over het oriëntatievermogen van “ons Ans” bij het verlaten van  de toiletruimte op de caravanbeurs. Voordat iedereen klaarstond om de Polo aan te gaan douwen, had Ad de radio, d’n blower, die vol openstond, afgezet en draaide het sleutelke um ………. De polo sloeg geruisloos an en zoemde als een zonnetje. We stonden langs d’n Heikant, dus Ria kon zo de weg naar huis vinden.

En hup, daar gingen we weer. Een heel eind over d’n taren weg, toen plots Ad stopte en linksaf sloeg. Dat was toch een wei mi “pikkerdraod er umhinne”. Shit, nou vindt ie toch nog een poortje om durhinne te gaan.

Afijn ….. um een kort verhaal   laaaang te maken. We reden door de polders, langs water, het Witven, en kwamen uit op de weg tussen Woldere en Veldhoven. Op naar de Volmolen. Hij zal toch niet achterum    ….. en jawel. Vanuit vorige tochten weet ik dat het daar bij normaal weer al drassig is. Hans kwam klem te zitten in de modder en de daarover gedrappeerde takken en Thom kon, ondanks zijn stuurmanskunsten, het smalle pad niet houden en verdween met zijn voorwiel in de plomp (zie foto’s).
Ad hield er de moed in, want ondanks het zware parcours was het ook een mooi parcours. Via het heike (wat ik tijdens het fietsen niet eens doorhad) kwamen we ineens bij de voetbalvelden van Dommelen uit en via Schepelweijen reden we richting Valkenswird. Net Valkenswird binnen gingen we rechtsaf richting Het Goed. Dat betekende vanzelfsprekend richting Luikerweg, richting v Grootels wascabines en richting moddervrije fietsen.

Op naar de Lentenier, waar Ben, Ria en moeder School ons al opwachtten. Schoenen uit, fietsen achterum zetten, modderjassen uit en alles van waarde binnen handbereik houden (na de ervaring van vorig jaar). Vlak voordat we onze tanden in de heerlijke, dikke soep zetten, kwam Frans ons vergezellen. Net terug van vakantie. Oh nee, pensionado’s hebben geen vakantie …. Die gaon gewoon weg.

Tijdens het gezellig samenzijn met soep, katenspek, blokskes kaas, worst, pinda’s en wat al niet meer en ….. de nodige Dommeltjes is de datum van het weekend hoogtestage vastgelegd.

Wat nog niet meeviel. En dat lag niet aan de noeste arbeiders onder ons, die dagelijks hun brood verdienen in het zweet des aanschijns. De opmerking van Geert zei alles ……

“Wij, die nog werken, kunnen altijd. Wij vatten gewoon vrij”.

Onze voorzitter trakteerde moeder School op een prachtige bos bloemen. We hopen, dat deze traditie nog lang zal voortduren en dat ons erelid daar nog veel edities van mag meemaken.

Ad, Ria en moeder School  …. Bedankt voor het  in standhouden van deze traditie en … 

OP NAAR HET VOLGEND JAAR.

Mies

 

terug

www.vrolijkefietser.nl

© 2025 • sponsored by Naambordjes