De Vrolijke Fietser

“Hoe ouder deste langer wordt ie”

En dan heb ik het over de MST; ik weet niet meer de hoeveulste editie dit was, maar er zit wel een stijgende lijn in. En die stijging betreft het aantal kilometers, die we op die traditionele laatste zondag van januari (gaan) afleggen.

Dit jaar waren we er door Ad al op voorbereid, dat de MST  een wat andere invulling zou krijgen. En dat had dan vooral betrekking op de derde helft. De gezondheid van ons erelid liet het niet meer toe, om de tocht af te sluiten in de keuken op de Zilberg, met geurige zelfgemaakte erwtensoep en verse worstenbroodjes naar moeders recept. Jammer, maar heel begrijpelijk. Al was het wel effe wennen, toen we op de Zilberg niet naar rechts afsloegen om aan te leggen. 

We moeten er maar eens over nadenken, hoe wij onze dankbaarheid voor de afgelopen jaren aan moeder School kunnen overbrengen. 

Via een mail op 20 januari stelde Ad ons op de hoogte van het feit, dat een traditionele MST voor zijn moeder te vermoeiend zou zijn. Toch wilde hij de tocht door laten gaan in een wat aangepaste vorm. De evaluatie zou in de Lentenier aan de keukentafel van Ad en Ria plaatsvinden. Zondagmorgen 9.00 uur vertrek vanaf de Lentenier. Dat was wennen, als je al de hele winter geprogrammeerd staat op 9.15 uur bij het benkske.

Ook traditie is het feit, dat onze voorzitter als eerste aanwezig is. En ook nu was dat het geval. Eveneens  traditie is dat pensionado-Kees als laatste arriveert. Er ging al een discussie rond over “van welke kant” hij deze keer zou komen. Geheel in Henrickx-style kwam hij van die kant, die niemand verwachtte. De meest onlogische. Het zal toch niet zo zijn, dat ie zich al een uur aan het infietsen was. 

Ad voorop en in de groep ontstond al gauw die wat gespannen sfeer van: “Waar zou ie ons deze keer weer naar toe leiden en hoeveel kilometers zou ie ons nou weer laten lijden”. Een paar zondagmorgens kwam het zo uit, dat Ad en ik alleen onze tochten maakten. Ook toen kwam ik langs paden en door gebieden, die vlakbij Valkenswaard moesten liggen, maar die bij mij het gevoel gaven: “Waar zijn we nou weer “ en  “Wat is het hier mooi”. Deze laatste twee zinnen zijn de uren van de MST nog vele malen in ons opgekomen.

Ad weet ook zoveel keer te draaien, dat mijn toch al op een laag pitje functionerend oriëntatievermogen helemaal gedesoriënteerd raakt. Wanneer ge net denkt: “Volgens mij zitten we nou ergens richting Lind, bende plotseling bij de Hut van Mie Pils in het mooie Aalst. Vandaar vervolgden we onze weg via de oversteek over  “de grote weg” richting Heeze. Gelukkig sloegen we na het viaduct niet rechts- , maar linksaf en gingen we (naar later bleek) richting Heeze/Geldrop/Mierlo. Ad zou Ad niet zijn, als ie niet iets verrassend in zijn tocht had opgenomen. En jawel …. Ergens in Geldrop stopten we bij een heus fietscrossbaantje. Het werd nog net geen klassementsproef, maar iets van competitie zat er toch wel in. De kilometertellerkes vlogen ons om de oren. Zo snel en vol springschansen legden we het parcours af. En verder gingen we …. Ad moest vort maken, want anders was ie niet op tijd  bij Ria voor de traditionele koffie met appeltaart. We waren al ruimschoots over de 20 km (de helft bij een verwachte tocht van 40 km) en zondags bij een georganiseerde tocht is ons gestel ook ingesteld op soep-rond-de-helft-van-de-te-rijden-km. Nou…. over die 20 km waren we allang, toen we bij het Kasteel van Heeze een ons bekende Golf in het vizier kregen. Daar waren we aan toe. Heerlijk. Unne lekkere sterke bak koffie en een groot stuk appeltaart, “goed in de slagroom”. Wandelaars kwamen er bij  staan. Volgens mij verwachtten ze, dat ze ook een kop koffie aangeboden zouden krijgen. Toen dat te duidelijk werd en wij geen “sjoege” gaven, liepen ze weer aan onder het zeggen van: “Dè vrouwke moette gullie goed in ere houwen”. Zij wisten niet, dat we dat al jaren doen.

Via Heeze en natuurlijk via een stukske langs het water, diep dur het gras, waar we allemaal naar  het kleinste blad moesten schakelen, kwamen we aan in Lind. Toen we nog een stukske langs het water namen, haakten twee leden af. Er werd verondersteld, dat ze over de weg richting Valkenswaard zouden rijden en daar op de Mert zouden wachten op ons (later bleek, dat ze keurig netjes de fietsen al hadden gereinigd en toen Ria al gezelschap zijn gaan houden). Nou, Ad kreeg er geen genoeg van. Via Lind, langs manege Molenheide en daar links de bossen in, kwam er maar geen einde aan de tocht. Ook in dat stuk bos kwamen we bekende paden (net tegenovergesteld van het rondje Valkenswirt lijkt het toch anders), maar ook paden tegen van “hier ben ik nog nooit geweest”. Lanzamerhand liep mijn tellerke richting  de 50 km. Daar stond onze veuroprijer ook van te kijken. De teller van Wil stond precies op 49,159 km toen we bij Ria de oprit opreden. Hans en Ben stonden ons al op te wachten. 

Wat is er gezelliger, dan, na zo’n gezamenlijke inspanning, onder het genot van een pilske, en pinda’s, kaas en worst en toastjes met beleg, lekker de afgelopen uren te evalueren. Dat dat gepaard gaat met de nodige herrie en lachsalvo’s als Ben weer eens een mop vertelt, dat spreekt vanzelf. Dat een onguur heerschap dat ook in de gaten had, zorgde ervoor, dat zo’n prachtige zondagmorgen eindigde in mineur.  Na het  “uitlaten” van de eerste serie vrolijke fietsers, ontdekte Ria, dat er iemand zich, zonder te vragen, ontfermd had over haar portemonnee. Daar houd je dan toch een katerig gevoel aan over. Nadat in de loop van de middag de politie poolshoogte kwam nemen en zij weer waren vertrokken, ontdekte Ad, dat zunne “gewone” fiets weg was. 

Ondanks deze rotervaring, een gevoel van onmacht, waar je nooit aan went,  wil ik namens alle vrolijke fietsers Ad en Ria bedanken voor de weer goed verlopen MST en de gezellige derde helft. Ook al liep ie deze keer wat onverwacht af.

Denken we nog aan de passage aan het begin van dit verhaal ? “We moeten er maar eens over nadenken, hoe wij onze dankbaarheid voor de afgelopen jaren aan moeder School kunnen overbrengen.” Suggesties zijn welkom. 

Oh ja …. Ad schijnt bij z’n werkgever geïnformeerd te hebben of het fietsenplan er nog was. 

Mies