De Vrolijke Fietser

Tegen negen uur wordt de Lentenier weer gevuld met het heerlijke stemgeluid van onze vrolijke fietsers. Hoe ouder we worden deste harder gaan we tegen mekaar te keer; we kunnen elkaar anders niet verstaan. Dat heeft wel tot gevolg, dat nu niet alleen de naaste buren van Ad wakker worden, maar de drie huizen van weerskanten en tegenover Ad en Ria ook nog. Na Ad z'n nieuwe fiets bewonderd te hebben, Kees overduidelijk liet merken dat de dag des Heils nog 4 weken verwijderd is, Frans zijn oogverblindende Unoxhandschoenen vervangen zijn door een heuse Daphny van de Brand-muts, gaf Ad het teken van vertrek.

Als een stel gehoorzame smurfen reden we keurig in een vaste kolonne achter onze Grote Smurf aan. Allereerst naar het bos achter het Eurocircuit; dachten wij daar alle paadjes al een keer gereden te hebben, Ad vindt altijd weggetjes, die voor ons nieuw zijn. Het eerste uur hadden vooral smalle paadjes langs beken en loopkes zijn voorkeur. Er werd een constant beroep gedaan op onze rijvaardigheid en het is zoals Ben later zei: "Ge moet nie naar het water kijken, want dan rijder zo in".
Uiteindelijk kom je dan uit bij "unne grote weg", die oe dan bekend voorkomt. Hans dacht, dat we dichtbij de grensovergang zaten in Reusel. Mijn richtingsgevoel en ingebouwde navigatie is beroerd, maar die van Hans is meer dan belabberd. Zelfs ik zag, dat we bij de grensovergang waren achter aan de Luikerweg.
Daar was het tijd voor de koffie enz. We werden al opgewacht door Thom. Zijn onderstel kon nog niet tegen al dat mountainbike-geweld en daarom nam ie de taak over van Ria. Hij zorgde voor het schieten van de nodige foto's, gaf Kees de gelegenheid om zich warm te lopen (want kou was het) en zorgde tegelijkertijd voor de inwendige mens. De appeltaart van de Woeste Hoeve was er niks bij. Ria bedankt.
Al koffie lurkend werden we lastig gevallen door een wel heel fanatieke boswachter, die ons bij voorbaat al waarschuwde om niet de plateaux op te gaan. Alsof wij dat van plan waren. Alleen Ad wist van dat plan. Ik had wel ooit van de plateaux gehoord, maar was er nog nooit geweest. En nu zou ik ze voor de eerste keer gaan waarnemen. Wel op afstand, want we beloofden de groene diender, dat we alleen langs de plateaux zouden rijden en niet er overheen, want er overheen mocht je alleen als wandelaar.
Op een site staan de volgende beschrijvingen van het moois wat boven Valkenswaard ligt:

Plateaux-Hageven ligt ten zuiden van Valkenswaard. Het is een grensoverschrijdend natuurgebied tussen droge zandgronden en het beekdal van de Dommel. Plateaux vormt één geheel met het Belgische natuurgebied Hageven. Twaalf hectare grond van Natuurmonumenten ligt zelfs in België.
In Hageven liggen moerassen, rietvelden, broekbossen en poelen. Op de vochtige heide groeien klokjesgentiaan en de vleesetende zonnedauw. In het gebied treft u Galloway-runderen aan. De koeien grazen aan beide zijden van de grens en houden zo het natuurgebied open.
Zo open, dat Ad ons bij de eerste de beste gelegenheid dwars over de plateaux stuurde. Ons realiserend dat we iets illegaals deden, reden we wat sneller en achteromkijkend of toevallig de plateauxwachter niet achter ons aankwam. Niet dus .... .
Over zandgronden, tussen riet, over heidevelden ... alles komt langs. Prachtig om doorheen te rijden. Ook in Bels blijkt Ad alle paadjes te kennen. Recht, maar ook bochtig en bij verrassing leidde hij ons naar een vrij geaccidenteerd terrein, waar hij een heuse klassementsproef voor ons had ingelast. Het zo snel mogelijk beklimmen van een schier onmogelijk te nemen steil bospad. Als je beneden stond leek het of je tegen een steile wand op reed. Sommigen van ons konden hun kracht niet omzetten in souplesse, wat tot gevolg had, dat de fiets onder het gat vandaan getrokken werd.
Nadat we allemaal ex aequo eerste waren geworden, werd de tocht vervolgd. We zaten ergens in Bels, rond Achel en we reden richting Valkenswaard .... Dat was duidelijk. Duidelijk werd het pas, toen we plotseling op een teren weg reden, wat vrij vlot herkend werd als de weg door het Leenderbos richting de Kluis. Alleen reden we in de tegenovergestelde richting.
Kees liet nog even zien, dat hij, als bijna pensionaat, nog veel in de benen had. Hij koptrok ons naar de Drie Bruggen, waarbij wij snelheden van boven de dertig haalden. En dat op die dikke baaand.

De tocht was weer prachtig geweest; zo'n veertig km lang. Over hard bevroren paden en we hadden het koud en droog gehouden. Dus zonder modderschoenen en vuil tenue (het is wel eens anders geweest) namen we plaats in de keuken van moeder School, waar ons de geur van verse erwtensoep in de schuur al tegemoet kwam.

Het was weer ouwerwets gezellig in de keuken; er werd serieus (datum prikken voor Michelau), maar ook ontzettend slap gezeverd, zo nu en dan onderbroken door unne mop van Ben.
Tegen half drie namen we afscheid van moeder School en kleindochter Pien, die afscheid kwam nemen, omdat ze voor maanden naar Dublin ging. Haar het advies gevend, dat ze zeker de Tempel Bar (Pub-district) moet gaan bezoeken, hadden we tenminste het idee voor vandaag nog net een goede daad te hebben verricht.
Voor drie van onze fietsers was de vochtspiegel nog niet voldoende aangevuld. Het was nog lang onrustig bij "de Bel".

De verantwoordelijken voor deze fijne zondag: moeder School, Ria en Ad .... Weer kei bedankt. Ik durf het haast niet te zeggen, maar ik hoop, dat deze traditie nog jaren doorgezet kan worden. En Ad .... Het mag best een keer door een gebied, waar we al eens geweest zijn. Da's dan weer het voordeel van ouder worden ... de meesten weten dat toch niet meer.