De Vrolijke Fietser

Als sportkijker  kijk je elk jaar uit naar bepaalde gebeurtenissen. Het begin van de voetbalcompetitie, grandslamtennisfinales, WK's wielrennen, het Formule 1-circus en de start van Parijs-Dakar (vooral wat de motors betreft).

Als sportbeoefenaar heb je ook enkele ijkpunten. Natuurlijk draait bij ons alles om "Diekirch" en is het weekend Michelau een belevenis om naar uit te kijken. Na ons zomerseizoen willen  de maanden oktober, november en december maar niet voorbij gaan. Tenminste niet snel genoeg, want het wachten is natuurlijk op januari. Nee, niet vanwege het darten of vanwege een eventuele wintersportvakantie. Nee ..... op het einde van deze maand vindt het winterijkpunt van onze vereniging plaats:  "De Moeder Schooltocht". Een aantal weken van tevoren worden we door Ad op de hoogte gebracht van de definitieve datum; iedereen kan zich daarop instellen. De schaatser, de golfer, de spinners, de voetballer en de mountainbikers. Het hopen is op goei weer, kou mag gerust, maar alsjeblieft droog als het kan. Dat zou wel fijn zijn. Nou dit jaar zijn we op onze wenken bediend.

Op zondagmorgen de 25^e januari was het verzamelen in de Lentenier. Zoals altijd gaf de voorzitter weer het goede voorbeeld door ruim voor negen uur aanwezig te zijn. De rest druppelde binnen. Ben ...  deze keer wat helderder, hoewel hij aangaf toch niet meer geslapen te hebben, dan vorig jaar. Wil en Frans, waarbij de laatste weer voorzien was van zijn fluori ... eh .... verrekkes oranje haandschoen. Thom, waarvoor deze tocht precies paste binnen zijn voorbereiding op de Marmot. Gerard had pech, dat net deze zondag een inhaalprogramma gepland was en bij een inhaalweekend heeft Dommelen altijd een volledig programma. Mies had er al bijna acht kilometer opzitten. We misten onze Kees nog. Hebben nog efkes tot 9.05 uur gewacht, maar zijn toen toch maar vertrokken. Mist ie dit jaar weer de erwtensoep en worstenbroodjes. Om nog maar te zwijgen over de Ria Schoolappeltaart.

Ad voorop, als unnen echte TOMTOM leidt hij ons door voor ons onbekende stukken bos, terwijl we toch rondom Valkenswaard fietsen. Via de Zeelberg en de visvijver staken we de Leenderweg over en begaven ons in de bossen richting Leende. Na veel gekronkel, een nat pad, prachtige uitgestrektheid vroeg uitgerekend de enige echte van geboorte 100 % Aalstenaar: "Ad, waar zijn we nu eigenlijk?" Waarna Ad, enigszins triomfantelijk zei: " In Aalst ". Dat uitgerekend iemand van de Zeelberg een pur sang Aalstenaar de weg moet wijzen in het mooie Aalst; dat is toch stof tot nadenken. Ben hielp Mies nog een bietje. "Ja maar Mies, van deze kant komde gij nooit Aalst binnen" ... en zo is dè.

Nadat bij het Meeuwven op de Hutdijk, in de buurt van Mie Pils door Ingrid en Ria de appeltaart, thee/koffie en chocolademelk was uitgeserveerd, vertrokken we voor de twee helft van de tocht. Weer terug via een stuk bos aan de Valkenswirdse kant van de snelweg, maar dan wel door  onbekende en nauwelijks be(t)reden paden,  navigeerde Ad ons richting Leenderbos. Ooit een ree gezien in de bossen?  Ikke nauwelijks. Ooit twee reeën gezien? Da's alleen weggelegd voor de echte natuurvorsers, die voor dag en dauw opstaan. Ooit vijf reeën gezien, die voor je ogen voorbij dansen met die typische tred?  Dat kan toch niet .... mooi wel. Misschien is dat wel de belevenis, die onlosmakelijk aan de Moeder Schooltocht 2009 blijft kleven. Wie zich het meest verbaasde ?  Wij, vanwege dit mooie plaatje, of de reeën, vanwege die oranje worsthandschoenen van Frans. Dit blijft altijd een vraag.

Ben liet ons nog even schrikken toen hij onderuit ging en met zijn hoofd tegen een boom belandde. Gelukkig bood zijn helm bescherming. Het eerste wat hij vroeg, toen zijn broer Wil polshoogte kwam nemen, was: "D'r is toch niks aan menne helm??"

Via het altijd mooie hobbelpad naar Jagershorst, staken we de Leenderweg over en gingen richting de Malpie. Hoewel wij echt zeker het idee hadden, dat we daar al ooit geweest waren, gaf Ad ons toch weer het gevoel door Niemandsland te rijden. Het begon tegen twaalf uur te lopen; bananen of ander eetspul was niet meegenomen. Nee, er moest een hongergevoel gekweekt worden.

In moeder Schools keuken is het altijd gezellig. De geur van verse erwtensoep, en de odeur van brooddeeg kwam ons in de schuur al tegemoet. Tijdens het eten werden  er onvervalste oerdegelijke meezingers gedraaid, die moeder School van de buurvrouw had gekregen. De kwis  "wie herkent het eerst een melodie" werd glansrijk gewonnen door Thom. Na de soep kwamen de koele fleskes Dommelsch op tafel. Uit de kelder, onder d'opkammer.

Gezond muug, buikje rond, gezellige praot en veul goeie zin;met die gevoelens lieten we Moeder School achter. "Ik denk, dat ik nog efkes de fiets vat, 't is mooi weer" , zei ze, ons nazwaaiend. En gelijk had ze.

Ad en Ria en vooral ook ons erelid ... moeder Cor School ... wederom kei bedankt voor deze memorabele dag. En tot volgend jaar ..... want een traditie mag niet verbroken worden.