De Vrolijke Fietser

Voorbereiding:
De vele zondagmorgens, de jaarlijkse hoogtestage in Michelau en de Alpenweek, waarin vier van onze leden de bekende Alpenreuzen bedwongen ten spijt ...
Dit jaar heerste er grote onzekerheid over het aantal deelnemers vanuit onze vereniging "De vrolijke fietsers".  Mies had door wat gezondheidsperikelen de laatste maanden niet kunnen trainen; Gerard had bij de beklimmingen van de Alpenreuzen nergens last van, maar bij de eerste keer boven de 100 kreeg hij last van een oude blessure aan zijn knie. En als ie dan moet kiezen tussen Diekirch of zijn (zaal)voetballen, dan is de keuze niet moeilijk. Frans zunne zoon trouwde op vrijdag vóór Diekirch en van Thom wisten we, dat hij niet zou deelnemen. Ben behoort tot de vaste fourageploeg. Op Kees en Hans  zouden we een  leuze uit een oud TV-programma kunnen toepassen: "Lieve Noor, hoe staan we ervoor!"
De enige zekerheidjes waren Wil en Ad ... en die twee verkeerde dan  ook in bloedvorm. Het zag ernaar uit, dat we een camper, een bestelwagen, twee motoren en vijf begeleiders hadden voor twee fietsers. Een mooiere bevestiging van de gedachte "Och, as ge mar van huis bent" kon er niet zijn. Ok moi.

Na de traditionele Berg en Dal-toerrit, de zaterdag voor Diekirch,  werden Kees en Hans ook een optie.
Op woensdag vond de traditionele afstemming plaats. Wie zorgt waarvoor en hoe laat gaode gullie; hoe laat kende gij op school weg en Ben en Ad, zorgde gullie voor alles, maar vooral  weer vur de herring mi juintjes. De vrienden van Twan van Hans kwamen samen met hem kennis maken met de Vrolijke Fietsers en de begeleiding; wij zouden hun bagage (fietsen en tenten enz.) meenemen. "Och witte wa, kom gezellig bij ons staan, en Wil, bespreekte gij het eten voor drie man meer."
Wat ons allen vooral opviel, was het afgetrainde gezicht en ook de rest van het lichaam van  Frans. Zijn lijf zat vol met adrenaline of anders gezegd: "hij was goed geloi-ju". Zijn blik verraadde zijn intentie ... hij zei niks, maar ge kont an ‘m zien dattie doacht ...  "Mannen, ge moet er niet van verschieten as ik zaterdagmerregu om 18.15 aan de start stoi." Nadat Frans wegging, keken wij elkaar aan. Een goede verstaander ........ .  Nadat Kees ook nog liet blijken wellicht mee te gaan, stond de teller zowaar op vijf deelnemers. Een respectabel aantal. De Vrolijke Fietsers waardig.

De vrijdag:
Traditiegetrouw vertrok de eerste ploeg (de camper met Ad, Ben en Wil) rond 11.00 uur; de motorrijders Gerard en Ronald hadden woensdag afgesproken via een typische motorroute (veul binnendur) naar Diekirch te gaan. Rond drie uur zouden beide ploegen elkaar treffen op de camping en zouden ze kwartier maken.
De bestelwagen vol benzine (allebei beschikbaar gesteld door DAG-Driessen Auto Groep) vertrok met Mies als opgewekte chauffeur (hij had  nog nooit in zun ding gereden) om 15.30 uur  richting Hans in Dommelen. Om 15.40 uur werden bijna de vouwen uit zijn broek gereden door een aanstormende Hans die op Hamiltonachtige manier de bochten nam en met piepende baand net voor zijn garagedeur tot stilstand kwam. Mies had nog maar één keer mi z'n ogen geknipperd of Hans zat al omgekleed en al naast hem in de bestelwagen. Op naar Ad in de Lentenier.
Deze bleek nog niet thuis te zijn; voordat Ria het in de gaten had, hadden wij de spullen van Ad al in de achterbak liggen. "Ik denk dat mijn Adje nog een kopje koffie lust als hij thuiskomt. En ik laat mijn relaxte echtgenoot niet door jullie opjagen", liet Ria ons weten. Even later zaten wij rustig met een drankje voor ons neus aan de keukentafel bij Ria te wachten op "ons Adje".
Klokslag kwart over vier vertrokken we naar Diekirch en klokslag half zeven reden we Diekirch binnen. Na wat gebel en ge-sms bleken de kwartiermakers midden in een  grote winkelstraat te staan; de organisatie had de avondviering omgezet naar een middagwelkom, compleet met drank, tent en organist. Aan de gezichten van Ad, Ben, Wil, Ronald en Geert te zien hadden ze niet hun eerste putje bier op. Ben bleek een nieuwe hobby te hebben. Hij had om en nabij ongeveer (pin me er niet op vast) zo ‘n 500 foto's op de digitale plaat vastgelegd. (ik heb net nog een cardje gekocht, ze zalle mèn nie hebbe).  Het was prachtig weer; in de loop van de donkere avond weerlichtte het  boven Diekirch. Dat bleek geen bliksem te zijn, maar de flitser van ... jawel ...  Ben's digitale vriendje.
Nadat in een rap tempo enkele glazen van het plaatselijke gerstenat achterover geslagen waren, vertrokken we naar de camping. Ondertussen waren Twan, Ruud en Christel via de mobile Diekirch binnengeloodst. Vlug tenten opzetten, want om half acht was het gebruikelijke restaurant besproken. (Ben: "ik heb al zo'n klein duuzend foto's gemaokt")Het eten  verliep zoals alle etentjes  op vrijdag voor Diekirch . Drie  dingen vielen echter op; Wil was de enige, die spaghetti at, het restaurant werd geheel bezet door ons en een groep uit Westerhoven en links achter zaten twee verliefde stellekes, die in romantische stilte wat wilde vieren. En laat ons nou net tijdens het eten een onvervalste Wave inzetten. Met traditioneel aftellen van 10 naar 0 en veel gehee en gehoo; en wel op zo'n volume, dat de kok even kwam kijken of alles nog wel goed ging. Nog nooit 4 mensen het spreekwoord "lachen als unne boer mi kiespijn" zo treffend zien uitbeelden. (Ben: "Hee, ik heb al zo'n klein 1400 foto's gemaakt")
Daarna werd koers gezet  naar de camping, waar enkele jongelui ons nog kwamen bezoeken. (Zij:"hé, hier  hebben ze bier". Ben: " Luste gullie het één jongens".) Het bleef nog lang onrustig. (Ben: "Hee, m'n cardje, waar 2000 foto's op kenne, is vol")

Zaterdag:
Als je dit al zo'n 13 keer of zoiets hebt meegemaakt, dan kun je de zaterdagmorgen wel uittekenen. Hans, die als eerste wakker is en voordat je het weet al gewassen is, gescheten en gegeten heeft  (in die volgorde) en om 6.00 uur al richting start gaat. Hij wil een buffertje (een kleine voorsprong) slaan tussen hem en de rest.
Frans "verroid z'n eige"; hij stuurt om 4.55uur een SMSje, dat het voor ons tijd is om op te staan. Om 6.00 uur staat ie bij ons op de camping. Gebracht door twee schatten van vrienden Mieke en haar zoon Guy. Iets over 6.15 uur vertrekken we richting start, waar Kees zich ondertussen, samen mi hunne Henk, ook gemeld heeft.
Om klokslag 7.00 uur klinkt het startschot. Iets over zeven zien we Hans beginnen. Om 7.10 uur begint de rest aan de eerste van de naar later bleek zeer warme 255 kilometers.
De eerste stop in St.Vith was verplaatst naar een parkeerplaats van een Raststätte. Als begeleiders vonden we dat geen verbetering. De parkeerplaats was zo vol, het parkeren moest zowat gebeuren op de oprit naar de dichtbij gelegen snelweg. Wel genoten van de vele deelnemers, die in alle maten, leeftijden, uitrustingen enz voorbijflitste.
Na het gebruikelijke verversen van drank,  brood, bananen en gelachtige voeding werd snel begonnen aan de volgende etappe: La Gileppe.
Kees was als eerste weg en de rest volgde op gepaste afstand en ieder op eigen snelheid. Frans had nog'n bietje d'n bruiloft van zoonlief Emile en schone dochter Bregje in de benen. 

In Gileppe was de temperatuur naar een dergelijke hoogte gestegen, dat de jasjes uitgedaan werden en de tocht mi "blôte erms" vervolgd werd. De warmte zou een geduchte tegenstander worden in het verdere verloop van de dag.

Tijdens de etappe naar Riemst werd al duidelijk, dat de afstand tussen Hans en de rest wat groot werd. Dat bleek ... Hans'kilometerteller had het vrij vroeg begeven en daarvoor in de plaats reed hij "op tijd". Hij had zich voorgenomen, dat hij in ieder geval voor 15.30 uur in Riemst zou moeten zijn. Helaas, dat haalde hij net niet. Bovendien voelde hij de kracht uit zijn lichaam verdwijnen. Hij nam de enige juiste beslissing en Hans nam deze zo gedecideerd, dat het hem ogenschijnlijk weinig moeite kostte. "'t Is niet anders, het is op,  't is mooi geweest, Mies ik  kom bij jou in de bus zitten."

Op weg naar Bocholt was Hans snel gerecupereerd, zo snel, dat hij Frans, die op dat moment toevallig laatste in een groep reed,  nog gauw een tactische tip kon toeschreeuwen: "Frans, ge moet twiddes gaan rije; dè kost het minste moeite".

In Bocholt werden we opgewacht door Kees en ook door Thom die vanuit Valkenswaard was gekomen om ons het laatste stuk te vergezellen. De bestelbus en de camper werden door motorRonald keurig naar een vrije parkeerplaats geloodst en na de traditionele vette  hap, werd het smalle zadel weer opgezocht voor de laatste loodjes.
Om kwart voor zeven werden onze trotse, maar voldane Vrolijke Fietsers toegejuicht door de trotse en voldane familieleden. Toen bleek dat PSV de competitie was begonnen met een klinkende uit-overwinning op Utrecht (1-5) kon d'n avond voor enkele Vrolijke Fietsers niet meer kapot. Toen ook nog bleek, dat Ajax die avond was begonnen met een klinkende nederlaag tegen Willem II, kon d'n avond (en het hele weekend) voor enkele Vrolijke Fietsers helemaal niet meer kapot.
Fietsers, begeleiders, organisatie en de weergoden hebben er allen voor gezorgd, dat ook deze Diekirch-Valkenswaard als  succesvol in de annalen kan worden bijgeschreven. Op naar de volgende.