De Vrolijke Fietser

Om 7:15 uur werden de eerste levenstekens waargenomen. De gigantische luchtbedden van Kees en Hans werden opgeborgen en de ontbijtploeg onder leiding van Ad ging aan de slag. Enkele Vrolijke Fietsers begaven zich buiten op het balkon en stelden een hoog luchtvochtigheidsgehalte vast. Geleidelijk aan vormde het vocht zelfs druppels en tijdens het goed verzorgde ontbijt regende het behoorlijk. Meerdere Vrolijke Fietsers zagen de zaterdagtocht tijdens deze hoogtestage al in het water vallen. Maar volgens 'n enkeling heb elk nadeel zijn voordeel: zo zouden we snel aan de Palm kunnen zitten! Na het ontbijt werd het weerbericht op alle televisiezenders gevolgd. In Nederland was het zonnig maar in Luxemburg zou pas in de loop van de middag de zon weer tevoorschijn komen. Het lambalgehalte steeg aanzienlijk. Iets na 10:00 uur vond Wil het welletjes en besloot om toch een poging te wagen met de fiets richting Kasteel. Alleen Thom vergezelde hem. Het bleek alleszins mee te vallen met de regen en de temperatuur was goed. Tijdens de klim naar het Kasteel hield het zelfs op met regenen. Bij terugkeer bleek iedereen zich inmiddels te hebben omgekleed en werd alles in gereedheid gebracht voor de fietstocht. Rond 11:00 vertrokken we richting Ettelbruck. De wegen waren nog wel behoorlijk nat, dus onze mooie outfit werd zwartgespikkeld door het opspattende vuil. Maar het allerergste was nog dat de splinternieuwe Koga van Kees zo vuil werd! Via Diekirch reden we richting Nommern. Kees, als Luxemburg deskundige, bepaalde zoals gewoonlijk de route en omzeilde nog even de steilere klimmetjes. Bij Medernach ging het voor het eerst steiler omhoog en werden de kuiten gemasseerd. Het weer was inmiddels aardig opgeknapt en de zon liet zich steeds vaker zien. Via Haller reden we naar Beaufort en werd het tijd voor een tussenstop. De fietsen werden tegen de gevel van het Beaufortse restaurantje geplaatst en binnen namen we bezit van de grootste tafel. De (Tages)suppe, koffie en fris werden besteld en 2 Vrolijke fietsers voelden zich zelfs zo sterk dat ze om 'n Leffe triple vroegen. In het etablissement bleek zich een gepensioneerd onderwijzer op te houden en bij het aanhoren van onze sterke verhalen voegde hij zich bij onze tafel. Hij vertelde uitgebreid over zijn verleden als onderwijzer en bleek ook enige tijd op een school in Asten te hebben gewerkt en daar jarenlang, als dorpsgenoot van Frans, gewoond te hebben. Nadat alles naar binnen was gewerkt werd de tocht voortgezet richting Reisdorf en vandaaruit reden we naar Vianden. Daar wachtte ons de grootste uitdaging van de dag: de beklimming van de St. Nicolas. Ieder reed op z'n eigen tempo naar de top. Vervolgens fietsten we weer via Diekirch naar Michelau en bij aankomst bleek er toch zo'n 100 km op onze tellertjes te staan. Mies was ondertussen ook met zijn motor in Michelau gearriveerd en kon meteen aanschuiven bij het nuttigen van de nodige Palmpjes op het zonnige balkon. Hij werd helemaal bijgepraat over onze belevenissen en kwam bijna niet meer bij toen hij het verhaal van Ben hoorde over het opscheppen van het slaatje met het bovengebit van de sergeant-majoor. Kees had zich ondertussen naar de keuken begeven om de maaltijd te bereiden. Het werd een heerlijke mi-maaltijd met alles erop en eraan en om in de stemming van het Europese kampioenschap te blijven had hij ook nog voor oranjevla gezorgd. Opnieuw volgde een heel gezellige avond die tot middernacht duurde.