De Vrolijke Fietser

Zaterdagochtend 26 januari 2008.

Ik kom om 'n uur of half elf uit bed. Zaterdags slaap ik altijd wat uit. Als ik het raamluik opendoe zie ik dat het niet eens zo'n slecht weer is. Ik baal direkt. Mooi weer en ik lig in mijn bed. Ik kleed me aan en ga eten. Elly en Simone zijn er niet. Er ligt ook geen briefje op tafel. Nu herinner ik het me. Ze had het verteld maar door de spanning voor morgen weet ik het niet meer.

Diep in mijn hart denk ik aan de dag van morgen. De jaarlijkse Moeder School toertocht. Een keer per jaar organiseert Ad een tocht door de bossen hier in de omgeving. Het is niet zomaar een tocht. Exclusief de leden van onze vereniging hebben de eer deze tocht te mogen rijden.

Wat moet ik nog doen? Na het eten beginnen de raderen (Simon Stokvis) te draaien. Mijn fiets moet morgen mee. Ik loop de schuur in en daar staat hij. Het grootste vuil eraf gespoten van de vorige zondag. Nog geen tijd gehad om hem netjes te maken. Remmen nakijken en ketting smeren. 

Eerst maar een sopje en even later sta ik buiten in het zonnetje mijn fiets te poetsen. Ik loop de remmen na en maak met een sopje ook de ketting schoon. Sproei het sop eraf, maak hem droog en olie hem. Even 'n blokje om. Wat loopt ie weer lekker. Oei, de handremmen moet ik wel heel ver inknijpen. Dat betekent dat de blokken aan het verslijten zijn. Kan ik die nog stellen door de kabel strakker aan te draaien? Nee, ze zijn op. Ergens had ik die dingen nog liggen. Kan ze verd... niet meer vinden. Ik betrapte me op een lichte paniek. Ondertussen is het al wat later. Hoe laat gaan de winkels dicht? Ik moet nog remblokjes kopen. Vlug in mijn auto!! Naar Berry Bikes. Gelukkig, hij was nog open en had de remblokjes die ik nodig had. Thuis aangekomen pak ik het gereedschap om de blokjes te vervangen. Wat zie ik daar? De remblokjes die ik eerder niet kon vinden. verd...!!

Weer even 'n blokje gereden. Ja, hij rijdt echt weer lekker. Remmen en ketting piepen niet en de fiets op zich is om door een ringetje te halen. Ik ben trots op mezelf en wacht vol spanning de zondag af.

Zondag 27 januari 2008.

Om half acht schoot ik wakker. Heb ik me verslapen? Nee, gelukkig niet. Ik zou het mezelf nooit vergeven hebben dat ik er niet bij kon zijn. Krantje gelezen, gegeten en ontspannen stapte ik op mijn fiets. Gelukkig het was droog en hoewel het bewolkt was, was het lekker weer. Jawel hoor de jongens waren er al. Alleen Kees en Gerard hadden zich afgemeld. Kees nog vanwege zijn val? Gerard had problemen met z'n knie. Beterschap jongens!

Wat me als eerste opviel waren de fel oranje gekleurde handschoenen van Frans. Gekregen bij drie paar rookworsten van het merk dat ik niet mag noemen. Hilariteit alom natuurlijk. Ben was nog niet helemaal wakker. Weinig geslapen omdat zijn Mieke 45 jaar (!) werd (proficiat Mieke). Op een afstandje kon je hem al ruiken. Het was geen aftershave!!

Om negen uur vond Ad het welletjes, er was genoeg gezeverd en hij klom op de pedalen.

In volle vaart ging het richting Maastrichterweg. Hier werd al duidelijk wie met twee vingers in de neus de tocht konden volbrengen en wie op zijn tandvlees. Prachtige route en op sommige momenten wist ik niet meer waar ik was. Op een gegeven moment reden we langs de Dommel. Afstappen, een bruggetje over en weer op de fiets. Even later na het zien van een Havik weer afstappen. Fiets over een hek zetten en zelf over het hek klimmen. Even later hetzelfde ritueel. Even later weer. Nu hadden we daar het volgende op gevonden. Eerst klom de fietser over het hek waarna Frans met zijn fel oranje gekleurde handschoenen de fiets over het hek zette. Na 'n keer of acht dit gedaan te hebben hadden wij allen fel oranje gekleurde strepen op onze fietsen.

Het liep over tienen en in de verte meenden wij Ria in de auto te zien rijden. Maar de koffie werd ons nog niet gegund. Na 'n twintig minuten rijden waren wij op de vermeende rustplaats (Achterste Brug) gekomen. Ria was in geen velden of wegen te bekennen. "Zo groot is Borkel (want daar zaten we) toch niet", zeiden wij. Ad was het maar al te duidelijk met ons eens..... Na wat bellen over en weer zijn we toch maar in de richting van Borkel gereden. Groot was onze blijdschap dat we Ria en Mirte aan zagen komen. Ik denk dat Ria nog blijer was. Wil had Ria wel gebeld, maar had waarschijnlijk het verkeerde nummer. "Ik heb dit nummer van Fieke gekregen" zei hij. "Maar ja als Fieke jou het verkeerde nummer geeft"........... vatte Ben het gesprek samen.

Ria en Mirte; het was geweldig. Ga er maar aanstaan. Manlief gaat fietsen met zijn maten en vrouwlief rijdt ze tegemoet met koffie en appelgebak!! Chappeau voor jullie beiden.

Maar zoals aan alles kwam ook aan deze aangename rustpauze een eind en voort ging het weer. Ad voorop en de rest volgde. Over de Malpie, zandpaden en zandpaden, Ad wist ze te vinden. Een lusje hier en 'n helling daar. Nee, die Ad maak je niet gek. Het leek er zelfs in de verste verte niet op dat Ad de weg niet kende. Zelfs niet toen ze de avond tevoren toch stiekem ergens een meer in de buurt van de Brugse Heide hadden gelegd, wist onze Ad de weg.

Om kwart over twaalf reden we het erf op bij moeder School op de Zilberg. De ontvangst was allerhartelijkst. Voor moeder School de verantwoordelijkheid om zeven lege magen te vullen met zelfgemaakte erwtensoep en worstenbrood. Maar ja, ook dat was voor moeder School 'n peulenschilletje. Die is wel wat gewend. Je mag met recht zeggen dat ze hier werk van gemaakt heeft. Daar heeft ze naar toe geleefd. Dat kon je wel zien. Het gesprek ging o.a. over het verdwenen fotolijstje; Jaap Kooijman en andere klets. Ad 's moeder zei tegen Ad dat wij geen dorst mochten krijgen. Hans moest Ad toch nog even terecht wijzen: "Goed naar je moeder luisteren Ad".

Ad en Moeder School het was fantastisch. Bedankt.

PS Maandag op marktplaats.nl gekeken. Er stond een advertentie: Te koop mountainbike t.e.a.b. in Asten.

Toeval of niet?

VF Thom