De Vrolijke Fietser

Op zaterdag is huize ‘Kantoor Eindhoven' al vroeg in rep en roer. Er wordt vandaag gefietst met als onbetwist hoogtepunt: De Muur Van Vianden.

Om 9 uur precies, net als elke zondag, wordt er vertrokken vanuit Michelau. We rijden de spiertjes in het vlakke naar Ettelbrück lekker los, vervolgen richting Schieren alwaar voor ons een opwarmertje klaar ligt. Volgens de boeken heeft deze helling geen naam maar "de helling zonder naam" doet toch wat aan het kletsend vermogen van de groep: ze worden er stil van.

Daarna rijden we ontspannen via Nommern naar Larochette. In Nommern ligt nog wel een helling van ongeveer 3,5 km en volgens Kees is die beklimming als ‘balsem voor de benen'. Helaas gelooft niemand hem meer.

Van Larochette rijden we via Heffingen en Christnach naar het wonderschone Müllertal. Da's genieten over een redelijk aantal kilometers. Maar na een kilometer of zes wil iedereen weer klimmen (het is tenslotte een hoogtestage) en we beginnen aan de beklimming die ons in het dorpje Beaufort brengt. Het waait er niet echt hard dus zoeken we een terras en zetten ons neer voor koffie Met...

Terwijl we op het terras zitten, worden enkele van onze maten toch een beetje wit om de neus. Na deze pauze zal het niet lang duren of de MUUR ligt daar ...........

We dalen af naar Reisdorf voor een binnendoorweggetje naar Vianden. Helaas was voor sommigen niet duidelijk dat in dit soort binnendoorweggetjes wel eens een heel steil stukje kan zitten. Jammer, maar wel steeds bij de les blijven.

En dan naderen we Vianden, het wordt stil in het peloton. Op een gegeven moment stoppen we en daar loopt een weggetje tussen de weilanden door : De Muur.

Er komt weer kleur op de gezichten want dat ziet er uit als ‘een eitje'. Vol goede moed zet iedereen zich in beweging om De Muur te bedwingen. Zijn we hier nou zo bang voor geweest? Is dit nou een helling om zo lang over te zwetsen?

Helaas was het onmogelijk om van beneden om de bocht te kijken als het weggetje het bos indraait. Het is dan ook maar goed dat daar in de buurt geen pastoor woont. Het ging met een groot gedeelte van het peloton niet goed. Vanuit de helikopter was het net alsof een groepje wielrenners de fiets aan het uitlaten was.

Maar goed, volgend jaar beter werd er door een enkeling gezegd. De meerderheid dacht daar anders over.

In Vianden werd de energie-voorraad aangevuld voor zover daar nog iets van over was. Op het terras was het verschrikkelijk goed toeven na de verschrikkingen van het laatste half uur.

Na de pauze reden we over een paar hellingen die verder geen naam meer mogen hebben naar ons thuis voor dit weekend in het schone Michelau. We hadden er toch een 100-tal zware kilometers opzitten en we keken uit naar de douche, het eten en een avondje WK-voetbal ........ en nog iets maar ik weet zo gauw niet meer hoe het heet maar Ben zorgt er altijd voor en het komt uit een soort kraantje.