De Vrolijke Fietser

Het thuisfront werd op de hoogte gebracht van de geschatte aankomsttijd rond 18.45 uur. Er werd nog  wat gerelaxed op het terras voor de camper. Eten en drinken bijgevuld. Links en rechts wat kuiten gesmeerd, over “zere konten” gewreven en nekken losgeschud.  De kilometers gingen tellen; niet zo zeer wat betreft longcapaciteit, maar meer de vitaliteit van bepaalde spieren.
Met het idee, dat we het ook dit jaar weer mi z’n allen (fietsers en begeleiders) zouden klaren, en wellicht in een recordtijd, begonnen we aan de laatste etappe. Zo gauw als ge Zoerik binnenkomt krijg je de eerste toejuichingen van langs de kant zittende supporters.  Dat doet je echt goed. In Leende, net na de brug, zit meestal een hele grote groep, die je de laatste adrenaline-injectie geeft richting Jagershorst. Wanneer je dan het  bord  5 km bij “de Clown” ziet staan, dan weet je dat die borden van  2 km en 1500 m er ook zo zijn.

De vrolijke fietsers lieten zich wat terug zakken. Zij, samen met geletruidrager Piet, wilden duidelijk afgescheiden van de rest Valkenswaard binnenrijden.
Of je dit nou de tweede, vierde, achtste, elfde of vijftiende keer meemaakt …  het blijft een kippenvelervaring. Onder een haag van toeschouwers en onder gejuich van de familie breng je de tocht tot een goed einde.  Podium op, café in, medaille ophalen, gekust worden door het thuisfront en daarna nog maar één gedachte. Zitten en kunnen bijten in unne vette  trappist. En zo geschiedde … het was nog lang onrustig bij “het Zwaantje”. Ronald had ondertussen zijn bestelwagen al geleegd in Wil's garage.
Niemand heeft het er nog over gehad, maar bij deze ….. volgend jaar weer. Zo’n gevoel van samen naar iets toewerken en samen iets volbrengen  met de onnavolgbare steun van onze begeleiders  en het thuisfront … zo’n gevoel wordt met het jaar intenser en van zo’n gevoel kunde niet genoeg krijgen. De vrolijke fietsers worden er elk jaar vrolijker van.