De Vrolijke Fietser

’s Morgens de gebruikelijke taferelen.  Hoewel hij niet hoefde te fietsen, was Hans weer d’n urste van allemaal. En d’n ongedurigste van allemaal. Het ontbijt werd genuttigd, deels buiten onder de luifel; deels in de camper, waar onder het genot van de senseo-geur,  een dampend kopje koffie je het idee gaf, dat je je bevond in een vijfsterrenhotel. Alle handelingen verliepen routinematig. Niemand fietste Diekirch voor de eerste keer. Ondertussen hadden Ronald en Hans het tentje van Gerard al afgebroken (ongevraagd … hé, dan hedde maten of nie dan). Frans was opmerkelijk stil, maar dat was ie elk jaar. Wat ons zorgde baarde, was het feit, dat ie niet (al dan niet gemaakt) mopperde. Dat had  een voorteken moeten zijn.

Om tien voor half zeven voegden we ons tussen de rest van Diekirch 2007. 1300 in getal. Allemaal met een gezond strak koppie; hoe dichter bij de klok van zeven uur,  hoe dichter we in mekaar schoven en de voorbandjes in oe kuiten priemden. “KNAL” strak zeven uur, onder luid gejuich tikten de stempelapparaten de eerste deelnemers weg.  Wij trapten  om 7.10 uur onze schoenen in onze klikkers.
Tot de eerste post in St. Vith is het veel klimwerk met als hoogtepunten de klim naar, door en na Dasbourg en natuurlijk de Thommerberg( in onze kringen de Maspelt genoemd), die daarna nog lekker doortrekt. Vlak voor St.Vith moeten ook nog wat stijgingspercentages overwonnen worden.  De stelregel is: Ieder zijn eigen tempo, forceren is niet goed, maar onder je kunnen klimmen … dan klinkt misschien gek, maar daar worde hartstikke muug van.

Gerard kwam als eerste in St. Vith. De rest kwam redelijk na elkaar binnen.