De Vrolijke Fietser

Op zaterdagochtend was er al vroeg bedrijvigheid in huiske nummer 7. Gevolg was dat we in plaats van om 9 uur, al om vijf vóór negen op de fiets zaten. Het moet niet gekker worden.
We hadden een strak ontbijt achter de kiezen en met de spaghetti van vrijdagavond kon de hongerklap de eerste uren onmogelijk toeslaan. Eerlijkheidshalve moet wel vermeld worden, dat gisterenavond een paar teamgenoten een vol glas Palm hebben leeg gedronken.
We vertrokken deze keer langs het riviertje in noordelijke richting. Na een kilometertje of acht los fietsen begon het serieuze werk met een beklimming die ons in Hoscheid bracht. Vandaar verder. Tot we in het volgende dorp bij de kerk kwamen. Daar stapte Hans op een unieke manier af. Met een snelheid van ongeveer 6,5 km/uur (zegge: zeseneenhalf) blokkeerde zijn voorwiel en voor hij het wist ging hij over kop naar de grond. Gelukkig was hij zo slim geweest om een banaan mee te nemen, zodat zijn val gebroken werd. De banaan heeft het niet overleefd. Met Hans konden we weer gewoon verder.
We daalden naar Kautenbach en vandaar ging het weer naar boven. Toen we in het volgende dorp waren, brak er een onweersbui uit, zoals je zelden meemaakt. Gelukkig had de plaatselijke school het poortje van de speelplaats open gelaten en konden we onder de fietsenstalling schuilen. Na 45 minuten konden we verder. Ad wilde wel eerder vertrekken maar we konden hem ervan overtuigen dat een paar rondjes om de zandbak ook best leuk was.
Dus wij verder naar Clervaux waar we in een restaurantje het middagmaal nuttigden. Uiteraard, bijna traditie, nam Tom de ‘Tagessuppe’. En dat was deze keer ook weer ……….ja dus: Tomatensoepke.
De weergoden waren blij dat ze ons weer buiten zagen komen, want het klaarde zienderogen op. Bij het personeel van het restaurantje stonden de gezichten wat somber omdat wij met ons natte boksen op hun stoffen stoeltjes gezeten hadden.
We moesten ook nog een flinke rit maken om deze dag aan (minimaal) 100 km te komen. Toevallig (of niet natuurlijk) was op deze dag de route van de Ronde van Luxemburg gedeeltelijk hetzelfde als onze rit. En hoewel wij eerst op de weg waren, moesten we op een gegeven ogenblik toch afstappen om die lui door te laten. Bovendien begonnen ze ook nog met bidons te gooien. Tom liet dat niet op zich zitten en reed met een van de coureurs, die wat achterop was geraakt, mee. Deze prof was daarvan zo onder de indruk dat hij meteen afstapte.
Wij verder. Eigenlijk was de hele dag afgestemd op de beklimming ‘hors categorie’ naar Putscheid. Kees had iedereen daar een beetje bang voor gemaakt en Frans en Ben zeiden dat ’t misschien ook wel leuk zou zij om via een andere route naar huis re rijden. Toen we na de klim weer verzameld waren, was iedereen ’t erover eens: Ginne kattepies. En dat is het ook niet als er een bordje 17% staat. Behalve voor Ad, Tom en Willie want daar staat dit jaar geen maat op.
Afijn, na nog enkele molshopen kwamen we rond de klok van vijf, na ongeveer 110 km, weer aan in Michelau en dan is toch fijn om de ergste dorst weg te werken met ……maakt eigenlijk niks uit.
Na het douchen en het lessen van de ergste dorst werd een heerlijk maal klaar gemaakt door onze chefkok Kees. Twee grote pannen vol heerlijke Mie(s) gemarineerd vlees op de grote grilplaat, kortom culinair genieten en weer een goede ondergrond voor de volgende inspanning op zondag. Ook de gele en bruine vla mét slagroom liet iedereen zich goed smaken. ’s Avonds werd de val van Hans nog uitvoerig geëvalueerd en om zijn aandacht een beetje af te leiden werd ’n potje gekaart. De concentratie van Hans verslapte even en Ad sloeg meedogenloos toe en sloot het potje 25-en winnend af. De inspanningen van de tocht overdag eiste zijn tol en alle Vrolijke Fietsers lagen vóór middernacht in het bedje.