De Vrolijke Fietser

De eerste groep, bestaande uit Ben, Ad, Ronald, Frans, Gerard, Mies, Thom en Wil, vertrok vrijdag 25/8 om 12:45 uur naar Diekirch. Omstreeks 15:15 uur reden zij Diekirch binnen en werden er allereerst 16  plaatsen gereserveerd in restaurant "La Fondue". Hierna werd naar camping "Op der Sauer" gereden, waar in de regen de tenten werden opgezet. De nieuwe campingeigenaar deed zijn uiterste best om de goede sfeer te verpesten, maar de Vrolijke Fietsers lieten zich hierdoor niet uit het veld slaan. Op bevel van de eigenaar werd eerst ingeschreven en vervolgens werden de tenten op de aangewezen plaats neergezet. Een hernieuwde poging van de campingeigenaar om ons op de kast te jagen kon ternauwernood worden voorkomen. Op zijn uitdrukkelijk verzoek werd opnieuw onderhandeld over de kosten van de staanplaatsen en kregen we de voor iedere tent fel begeerde papieren!!??? Van de mogelijkheid om , zoals voorgaande jaren, de volgende ochtend te ontbijten op de camping werd geen gebruik gemaakt, gelet op de uitzonderlijk hoge prijs van € 12,50 p.p. Al gauw werd de conclusie getrokken dat vanaf volgend jaar camping "Op der Sauer" niet meer zal mogen rekenen op de komst van de Vrolijke Fietsers. Eenmaal geïnstalleerd werden blikjes bier en hapjes (o.a. nieuwe haring met uitjes) voor de dag gehaald om de eerste dorst te lessen en de honger te stillen. Vanaf 18:30 uur kwam de rest van de groep op de camping aan. Twan en Daisy op de motor gevolgd door Jannie, Ria, Ad en Hans in de auto. Als laatste arriveerden Louis en Ine op de motor. Eenmaal compleet vertrok de hele club naar het centrum van Diekirch om te gaan eten. Zoals gebruikelijk was dat weer prima in restaurant "La Fondue" en het Diekirch bier vloeide daarbij rijkelijk. Na 21:00 uur vertrok de hele club naar het cultureel centrum om de receptie bij te wonen. Onder het genot van schuimend Diekirch bier werden de gebruikelijke speeches aangehoord. Vervolgens werden de contacten onderhouden, o.a. met de Gemeente Valkenswaard. Na 23:00 uur werd zingend de weg naar de camping gezocht en rond 24:00 uur lag iedereen in zijn of haar slaapzak voor een korte nachtrust.

Zaterdagochtend om 5:00 reveille!! Mistig maar gelukkig wel droog. Iedereen zocht in het donker naar douche- en toiletspullen. Na het wassen werd er, vanwege het ontbreken van het traditionele ontbijt, op provisorische wijze wat gegeten en gedronken. Als eerste vertrokken Hans en Mies om 6:15 naar de startplaats bij het sportstadion. Een kwartiertje later volgden Ad, Frans, Gerard, Thom en Wil. Wachtend in de grote massa stond plots Kees voor onze neus. Zijn 2 dochters hadden hem per auto naar Diekirch gebracht, zodat ook hij als 8e Vrolijke Fietser kon deelnemen aan de tocht der tochten.

Nadat de Valkenswaardse burgemeester Haas om 7:00 uur het startschot loste, was het nog even wachten op de eerste stempel. Hans en Mies waren als eerste weg en daarna de rest. Het eerste gedeelte naar St. Vith verliep vlotjes. Afgezien van een gebroken ketting van Frans, die dank zij onze begeleiders en de technische vaardigheden van Louis werd verholpen, waren er geen noemenswaardige incidenten. Het hoogtepunt tijdens het eerste gedeelte van de tocht was als altijd de beklimming van de Thommerberg, een kuitenbijter van de eerste categorie. Zoals te zien op de foto's (rubriek Verhalen) was dit voor de gemiddelde Vrolijke Fietser 'n eitje. Tussen 10:00 en 10:30 lieten alle vrolijke fietsers de tweede stempel op de kaart zetten en kon er worden bijgetankt. Onze begeleiders verwenden ons met koffie en verder lieten we ons de heerlijke appeltaart (van de huisbakker van Frans & Marij) goed smaken. Kees en Thom vervolgden als eerste de tocht, kort daarop gevolgd door de rest.

Het tweede gedeelte van de tocht leidde van St. Vith naar La Gileppe. Via diverse beklimminkjes bereikten we de Baraque Michel en hierbij wierp het trainingswerk van de afgelopen weken duidelijk zijn vruchten af. Via een schitterende afdaling op nieuw geasfalteerde weg was het vervolgens freewheelen naar La Gileppe. Ook nu weer waren Kees en Thom als eersten bij de post. Gevolgd door de rest. "De rest" onderling verschilde niet zoveel meer. Dat had te maken met de korte afstand tussen St. Vith en La Gileppe en het feit, dat we de echte kuitenbijters reeds gebeten hadden. De traditie in stand houdend worden in "Gileppe" geserveerd: hartige soep, kippenboutjes, slaatjes, kaasjes, worstjes, en misschien nog wel veul meer, maar dat heb ik zowel lichamelijk als geestelijk niet kunnen verwerken. Voor elk wat wils. En wat een hartig soepje voor positieve gevolgen kan hebben op je prestaties hebben enkelen een week van te voren tijdens de "Nijmegenrit" kunnen ervaren.

Het advies van Hans Teeuwen opvolgend, vertrokken we weer  "Met z'n zessen", gevolgd door onze twee motorteams  en volgwagens op weg naar Riemst. Onze volgers konden ons nu wel gedurende deze etappe "volgen". Een duim omhoog of een oerkreet ter aanmoediging of een informatie hoever het verschil is, heeft een zeer positieve uitwerking op de deelnemers.
Vanuit het verleden is bekend,dat na La Gileppe het grote klimwerk gedaan is; niets is echter minder waar. Het stuk tussen Gileppe en Riemst kenmerkte zich door "langer dan was aangegeven", nog veel "klimmende weg", veel "valsplat" (voor sommigen van ons waren dat valsplat nog heuse beklimmingen, zeker als je al zo'n 150 km op het smalle zader hebt gezeten). Natuurlijk, je doet het jezelf aan, maar als je er echt door begint te zitten, en je klimt Riemst binnen, en je moet dan, voordat je kunt stempelen, ook nog, voor de kerk door, uit het zadel, omdat het zo steil is, dan kan het zijn dat je je een (achteraf niet gemeende) vloek ontvalt.
De stop in Riemst kan alsvolgt samengevat worden:
Vlug drinken bijvullen, nog wat eten, wat redbull slikken en energiegel met een halve liter water wegspoelen, die broodjes, die al van vanmorgen onderin je shirt hebben gezeten,  effe weggooien - die kredde toch nie mir weg. Elkaar moed insprekend en roepend: "Wat er ook gebeurt, we blijven bij elkaar ... en  als het kan een bus opzoeken."

Traditioneel is het stuk Riemst-Bree een saai lang stuk; maar ja .... om thuis te komen, moet het wel gefietst worden.
Dit stuk kenmerkte zich door  samenhorigheid van de Vrolijke Fietsers. De bus voor sommigen te snel, dan laten we ons toch zakken. Ons eigen bus te snel, dan effe splitsen om degene, die het moeilijk heeft bij te halen. Ook gezien het weer (droog) en de weinige wind, werd na 235 km vrij vlot Bree bereikt. Op de teller kijkend, liet er iemand zich ontvallen: "Vruuger waren nou al bekand thuis".
In Bree werden we door onze verzorgers verrast met een onvervalste vette hap. In een Bels frietkot ambachtelijk bereide hamburgers, goed "in de zalf", zodat ze lekker door onze slokdarm gleden.
Zoals een echt paard de stal ruikt, stonden we om ongeveer 18.00 uur briesend klaar voor de laatste etappe ( 35 km) naar Valkenswaard. De hamburger was bij Hans wat verkeerd gevallen, wat een bezoek aan de toiletwagen tot gevolg had. Verdacht snel sloot hij zich bij ons aan: " de HerenWC was bezet, dus ik naar de Dames; ik hoop dat er na mij geen dames meer van het toilet gebruik hoeven te maken". 

Opvallend veel groepen vertrokken rond dezelfde tijd, als de "steeds vrolijker wordende fietsers". Net goed in het ritme zittend, hoorde we een deze dag nog niet gehoord geluid: Lekke Tube voor Hans, gelukkig zunne voorband. Na kundig vakwerk van Hans, op zijn gebruikelijke vlugge wijze en geholpen door een "motor met fietspomp" konden we beginnen aan de laatste kilometers.
In Budel, Soerendonk en vooral in Leende werd je aangemoedigd door in party-tenten zittende barbecuende en gezellig drinkende wielrenliefhebbers. Die dragen je als het ware naar het einde. Toen we Brabantia in zicht hadden, liep de teller ondertussen al over de 270 km.
Voorafgegaan door nun echte pliesie, de kruisingen werden afgezet, worden de hagen toeschouwers steeds dikker en worden de toejuichingen steeds decibelliger.
GEWELDIG ... hier doedut vur. Moe en voldaan, lieten we ons kussen door de ronde missen, sorry ... de Rondenmissen. Speaker Jos Das haalde onze VVHL voor de microfoon: "Geweldige tocht, goed georganiseerd, maar Wim Kemps moet toch eens een andere km.-teller kopen" , waren de complimenteus/kritische woorden van Hans. In gedachten zaten we al op het terras achter unne grote Palm of Trappist, maar eerst .... werden we, met de zojuist verkregen "medallie" om de schouders, hartelijk ontvangen door het thuisfront.

Het zou nog lang onrustig blijven in de buurt van de Absoluut. En welke fietsclub kan zeggen, dat de Mert van inne kant langer afgesloten bleef,omdat hun fietsen tegen de afzettingsborden stonden? Juist.... wij ja ..... .  Hoe we de tocht in 2006 ervaren hebben is samen te vatten in drie woorden: "VOLGEND JOAR WIR !!!"